Waar kom jij vandaan?!

Een vraag die ik regelmatig naar mijn hoofd geslingerd krijg. De reden waarom is echter altijd verschillend. Ik heb een accent en sommige mensen vinden blijkbaar niet dat ik er Nederlands genoeg uit zie om Nederlandse te zijn.

Toen ik op de middelbare school zat, is het ongeveer begonnen. Ik woonde destijds nog bij mijn ouders in het altijd gezellige Brabant. Mijn ouders zijn daar allebei geboren en getogen. Geen greintje buitenlands bloed is te spotten in mijn familie. Toch kreeg ik op de middelbare school altijd naar mijn hoofd dat ik anders praatte. Dat mijn accent niet Brabants zou zijn, maar meer noordelijk is. Ik heb altijd wel moeite gehad met het uitspreken van de ‘R’. Ik kan deze niet rollend uitspreken, vandaar dat ik er onbewust wat creatiefs van heb gemaakt.

Na mijn middelbare school verhuisde ik naar Utrecht, daar waar iedereen zegt dat ik naar klink. Eindelijk tussen de mensen die me niet raar aan zullen kijken om mijn accent. Niets bleek minder waar. Overal hoorde ik: ‘Hé! Jij komt uit Brabant zeker?’ That’s right!! Daar ben ik wel trots op, want ik vind Brabantse mensen super tof en gezellig. Hm, toch jammer dat ik ook hier niet ‘bijhoor’.

Vooral nu ik al een hele tijd in Utrecht woon is er niets meer van mijn accent te maken. Het is niet meer noordelijk en het is niet meer Brabants. Ik heb mijn eigen mengelmoes gemaakt die mensen niet meer kunnen plaatsen. Je hoort nog wel erg goed dat ik ergens een Brabants accent heb. Die zachte ‘G’ is er gelukkig niet uit te slijten hoor!

Maar zelfs als ik mijn mond houd, als ik stilletjes achter mijn laptop zit, krijg ik de opmerkingen; ‘Hebben jou ouders ook zulk donker haar en lichte ogen?’, ‘Waar komen die vandaan dan?’, ‘Is het Frans? Oostblok of Mediterraans?’
Jaha! Ik weet dat ik erg donker haar heb, dat mijn huid zo wit is als een krant in de winter en dat ik lichte ogen heb. Geen logische combinatie, maar hé, daar kan ik toch niets aan doen… Dat maakt me niet minder Nederlands hoor! Niet elke Nederlander heeft blond haar en blauwe ogen…

Vind ik het erg? Nah, ik had geen nee gezegd tegen een mooie gebruinde huid, maar ik lig er niet wakker van. Soms is het prettig om niet altijd tussen wal en schip te vallen. Maar hé, we hebben het niet voor het kiezen en dat is misschien maar goed ook 🙂