Update uit Suriname: Het aftellen is begonnen

De afgelopen weken heb ik hard gewerkt aan mijn onderzoek. Ik heb al mijn interviews gedaan. Nu kan ik dus de resterende interviews uitwerken. Ik heb verder ook geen tijd meer om wat extra’s te doen. Woensdag is het hier namelijk Phagwa (een Hindoestaanse feestdag, waarbij er met verfpoeder wordt gegooid) en daarna hebben ze ruim twee weken vrij. Gelukkig heb ik alles dus op tijd af kunnen ronden.

De afgelopen week ben ik ook naar het strand van Baboenhol geweest. Het was hier super mooi. Het leek een beetje op Teletubbieland, maar dan met palmbomen. We konden lekker zwemmen, bakken in de zon en chillen in de hangmat. Al met al een rustige zondag dus.
Een dag later gingen we op trip naar Matapica. We sliepen hier op een hutje op het strand, wat ik wel erg bijzonder vond. Ook deze dag hebben we lekker liggen bakken op het strand. ’s Avonds zijn we gaan varen naar een ander strand, terwijl we genoten van een super mooie zonsondergang. Het was zo mooi! Eenmaal op het strand kleurde de lucht oranje/rood/paars (zie de bovenste foto). Het leek wel een sprookje. We wachtten op het strand tot het donker werd met een Borgoe’tje (Surinaamse rum) in ons hand op de reuze zeeschildpadden. Wow, wat zijn die beesten groot. Ze kunnen wel 1,70m lang worden. We zagen wel veel tractorsporen de zee uit komen, maar er was nog geen schildpad te bekennen. Lang hoefde we niet te wachten. Er kwamen er een aantal de zee uit gelopen. We hebben ze eieren zien leggen en dit was heel bijzonder. We hebben ook het hele proces mee mogen maken waar ze een gat graven en het weer dichtmaken. Er mochten alleen nauwelijks foto’s gemaakt worden omdat dit de schildpadden uit hun trance haalt. Toch heb ik er wel een paar mooie tussen zitten. Deze komen later. Al met al was het een hele ervaring.
Toen we de flinke strandwandeling achter de rug was en onze longetjes weer schoon waren na alle vieze lucht van Paramaribo, stapten we weer in de bootjes om kaaimannen te gaan vangen. Yes, again… Ik kan ondertussen geen kaaiman meer zien. We hebben er wel weer een aantal gevangen en showde deze aan de groep die al bij het kamp waren. Hier mochten we ze natuurlijk weer vasthouden en met ze op de foto. Mirthe (mijn lieve Brabantse huisgenoot) wilde echter wel een wedstrijdje doen. Een wedstrijdje kaaiman werpen, welteverstaan. Met een doffe klap liet ze de spartelende kaaiman die in haar nek lag op de grond vallen. En opnieuw (deze reisverslagen worden zo wel erg voorspelbaar)… Binnen no-time stond ik veilig boven op de tafel. De kaaiman werd weer vakkundig gevangen door de Surinamers en niet veel later werden ze weer vrijgelaten. Eind goed, al goed. We gingen lekker tukken in onze hangmatjes.

De volgende dag mochten we nog even rustig aan doen. Dat hoef je tegen ons maar één keer te zeggen. Niet veel later lagen we dus weer heerlijk te zonnen. Maar maakt u zich geen zorgen. Ik wil jullie in Nederland niet jaloers maken met mijn bruine kleurtje. Daarom heeft mijn huidje besloten om twee weken voor vertrek even te gaan vervellen. Bedankt! Ik kom dus gewoon als een Hollandse naar huis 😉

Afgelopen weekend was bijna iedereen op trip naar de Brownsberg. Ik had deze al gezien met Marten en Theo, dus ik bleef lekker thuis. Het was dus gewoon een rustig weekend. Ik moet me even opladen voor komende week, want dan gaat er wat bijzonders gebeuren.

Ik ga namelijk de Voltzberg beklimmen. Ja, ik heb besloten om het te gaan doen. De Voltzberg bevind zich in de binnenlanden van Suriname. Het wordt een flinke klim. Op deze dag gaan we minimaal 8 uur lopen. Het uitzicht schijnt er echter fenomenaal te zijn. We gaan het meemaken. Ik ga hier donderdag naartoe en zal zondag weer thuis zijn in Paramaribo. Tijdens deze trip bezoeken we ook de Raleighvallen (watervallen). Als ik dit heb gedaan, dan blijft er nog één week over.
Ik vind het niet erg om zo meteen weer naar huis te gaan. Eigenlijk ben ik er nu wel een beetje klaar mee. Ik vind het hier leuk en ik vermaak me prima maar… Suriname is gewoon een traag land. Alles gaat hier op het gemakje en dat is leuk voor 3 weken vakantie. Nu begint het me echter een beetje te frustreren. Suriname slentert en daar word ik moe van. Ik houd toch meer van doorlopen en van flinke stappen maken. Het aftellen is voor mij dus wel echt begonnen. Gelukkig is het niet zo lang meer voordat ik weer naar dat mooie koude kikkerlandje terug mag 🙂