Gewoon wat geluk…

Geluk… Een vaag begrip eigenlijk. De een heeft het meer dan de ander. Oneerlijk eigenlijk. Sommige mensen hebben het geluk aan hun zijde.

Zo iemand is zij.

Ze fiets naar huis door een donkere stad. Het perfecte leven, alles voor elkaar. De uitstraling van het goede leven. Van iemand die geluk heeft gehad. Ik vraag me af waarom? Alle ogen op haar gericht. Als een magneet in een wereld vol kleine ijzeren deeltjes. Een ongrijpbare kracht.

Maar van binnen is zij bang, bang voor de tegenslag die niet komen gaat. De angst die dat met zich meebrengt is net zo’n ongrijpbare kracht. Omdat ze niet weet hoe het voelt. Maar ze denkt dat ze het weet. Dat ze het heeft gevoeld. Op momenten dat de wind even draaide. Het voelt als een tegenslag, maar ik weet dat de werkelijkheid anders is…

…Voor de mensen zonder geluk.

Je weet dat je het aan kan, dat weet jij. Zij niet.