The struggle…

Vorige week vertelde ik het al. Over de ups en downs op weg naar een fittere Hilde. Ik vertelde al dat er een volgende hobbel aan zat te komen. Wat er gebeurde vertel ik je vandaag.

Ik had een zware dag gehad. Werken, snel eten en naar duikles. De les duurde lang, namelijk van 19:00 tot 23:00 en om 23:30 lag ik in mijn bed. Na vier lessen begon mijn chloorallergie me behoorlijk parten te spelen, dus ik lag mezelf de hele nacht krabbend te frustreren. Toch ging om 7 uur het wekkertje weer voor een normale dag in de kantoorjungle. Om kwart voor vijf rende ik alweer de deur van the office uit om op mijn fiets te springen, want om 17:15 zou mijn balletles beginnen. Snel omkleden en flink doorfietsen. Op de fiets zei een stemmetje in mijn hoofd; ‘Hilde, waar ben je mee bezig?! Je bent kapot moe en hebt zo meteen nog een afspraak met vriendinnen in Amsterdam. Zou je dat allemaal wel doen?’. Het enige wat ik dacht is ‘Waarom niet’? Mijn bed vanavond zou een mooie beloning zijn en dan zou ik vanaf morgen wel wat rustiger aan gaan doen. Manjana, manjana…

Vol goede moed stond ik in de balletles. Ik veegde de slaap uit mijn ogen, gaf mezelf nog wat klapjes in het gezicht en probeerde een lach op te zetten. Het ging me best goed af en na een trage warming-up kwam ik best goed op gang. De les ging wel lekker. Ik was sterker dan ik dacht (dacht ik). En toen gebeurde het. Een klein onschuldig sprongetje van nog geen halve meter boven de grond… Als versteend stond ik aan de grond genageld. Het was in mijn rug geschoten. AAAARGH!!!! Ik had pijn, maar dat was niet het ergste. Ik was vooral gefrustreerd. En tegelijkertijd was ik ook een beetje bang. Wat was dit? Ik had dit nog nooit meegemaakt en ik kon niet plaatsen wat ik voelde of waar het vandaan kwam. Gelukkig was iedereen heel lief voor me en ging ik uiteindelijk toch strompelend de balletzaal uit. Als ik hier nu ongeveer een week later op terugkijk begrijp ik precies waar het mis gaat bij mij. Want guess what; een uurtje later was ik toch in Amsterdam…

Het klinkt altijd als een zwak excuus; die manjana. Maar dit keer heb ik het toch maar ter harte genomen. Ik heb rustig aan, ben thuis gaan werken en gelukkig kon ik die middag bij de fysiotherapeut/manueel therapeut terecht. Ik hoopte dat hij me kon vertellen wat er aan de hand was en dat het allemaal wel meeviel. Je kent het vast wel dat er allerlei scenario’s door je hoofd gaan. Gelukkig kon hij dat.  Hij kraakte mijn rug en bekken weer recht en legde letterlijk de vinger op de zere plek. Dat was een opluchting. En hij vertelde dat hij lekker door mocht gaan met sporten (met wat aanpassingen). Yes!

Inmiddels ben ik aan het herstellen en dat gaat zoals alles de afgelopen tijd met ups en downs. Ik heb afgelopen zaterdag zelfs voor het eerst weer een lesje BodyPump gedaan en dat ging prima! Ik voelde me heerlijk achteraf en de spierpijn in mijn bovenbenen voelde stiekem ook wel weer heel lekker. Ik ga proberen te leren van de afgelopen weken en er weer met frisse energie tegenaan. Wel merk ik dat ik mijn doelen een beetje aan het bijstellen ben. Ik merk dat ik misschien niet moet gaan voor dat strakke lijf voor wanneer ik op reis ga. Natuurlijk zou het fijn zijn als ik wat progressie heb gemaakt voor die tijd, maar ik realiseer me dat de tijd kort is en dat ik misschien beter mezelf een nieuwe levensstijl kan aanwennen. Daar ben ik nog niet helemaal uit. Boven kijf staat nog altijd dat ik dit niet ga opgeven. I’m still going strong en hopelijk morgen weer een klein beetje stronger.