Het leven des oordeels

Ik neem je mee terug in de tijd. Ik neem je mee naar de zomer van 2006. Wat een heerlijke zomer was dat toch! De zon liet zich regelmatig zien en de zomerjurkjes konden dagelijks tevoorschijn worden gehaald. Ik was 14 tijdens die zomer. Ik ging, zoals elk meisje van 14, elke dag naar de sociale jungle. Beter bekend als de middelbare school. Net als mijn klasgenoten, bestonden de dagelijkse bezigheden uit overeind blijven in de sociale hiërarchie. Want stel je voor dat..! Enfin, daar wil ik het vandaag niet over hebben. Ik wil wel een foto met je delen van hoe ik er destijds uit zag.

Dit ben ik, tijdens die welbekende zomer. En ik wil je met name vertellen over één specifieke dag toen ik 14 jaar oud was. Het begon als een normale dag, een normale dinsdag. Net als vele andere meiden uit mijn klas droeg ik een jurkje mét welbekende brede tailleriem. Jeweetwel, zo een van elastiek die destijds helemaal hip waren.

Na school had ik altijd één taak; de hond uitlaten. Niets bijzonders zou je zeggen. Klopt. Totdat ik het pleintje voor mijn huis overstak. Een plek die vooral vlak na schooltijd druk bezocht wordt door scholieren die nog even de aangrenzende supermarkt induiken om hun zakgeld uit te geven aan alles waar je tandarts minder blij mee is. Er stond een groepje jongens en meiden van een jaar of 16 te hangen op het pleintje. Ik besteedde er geen aandacht aan, want ik was het wel gewend. Totdat een van de jongens tegen de rest zei; ‘OMG, moet je kijken..! Dat meisje daar heeft écht anorexia..!’

Ik kon wel door de grond gaan. Ik schaamde me. Was het echt zo erg? Was ik écht zo dun geworden? Zag ik er niet mooi uit? Ik voelde me veroordeeld en onzeker.

Nu, 13 jaar later, denk ik nog vaak terug aan dat moment wat in mijn geheugen gegrift staat.

Ik wil je nog een meenemen naar een ander moment. Naar een andere zomerdag. Het is juni 2017. Ik ben ouder, en volwassener. Weerbaarder misschien wel? Ik heb een leuke baan als HR-manager bij een IT bedrijf. En ik heb vooral erg leuke collega’s met wie ik elke dag kan lachen. Omdat ik als HR-adviseur werk met vertrouwelijke gegevens, heb ik een eigen kantoortje. Maar dat voelt af en toe wel eenzaam en ongezellig in een bedrijf waar sfeer hoog in het vaandel staat. Als een collega voor de zoveelste keer zegt; ‘Hey Hilde, waarom kom je niet bij ons zitten vanmiddag?’ pak ik mijn spullen en verhuis naar de kantoortuin. We zijn gewoon aan het werk en kletsen hier en daar wat. Als het vervolgens gaat over onze plannen voor die avond, vertel ik dat ik naar mijn gebruikelijke groepslesje in de sportschool ga vanavond. Niets bijzonders. Dan zegt een collega tegen mij: ‘Oh goed van je, want het viel me laatst al op dat je wel een buikje hebt gekregen hè?!’. Ik val bijna van mijn stoel. Noemt iemand mij hier nu dik? Hoe haalt iemand het in zijn hoofd om een opmerking te maken over mijn buikomvang of gewicht?! Dat spreek ik hardop uit naar die collega. En er volgt een discussie over eerlijk en direct zeggen wat je vind. Ik schaam me en voel me veroordeeld.

Ik moet zeggen dat deze opmerkingen wat met me hebben gedaan. Dat ze ergens in mijn achterhoofd mijn opvattingen en overtuigingen hebben bepaald. Misschien ook wel een van de redenen waarom ik me bewust ben van mijn gezondheid en hoe ik eruit zie. Ik ga vaker naar de sportschool. Vooral omdat ik me daar goed bij voel. Ik hou van het gevoel wat ik heb na een goede work-out en ik vind het heerlijk om een stabiel energielevel te hebben. Daarbij vind ik het resultaat op mijn lijf ook fijn om te zien. Omdat ik veel van mijn vrije tijd bezig ben met sport en voeding, heb ik er ook regelmatig gesprekken over met mensen in mijn omgeving. En vaak hoor ik dan: ‘Maar van krachttraining doen, daar wordt je toch gespierd van?! Dat is toch niet vrouwelijk?’. ‘Ik vind een sixpack bij vrouwen zó lelijk’.

Wat ik hiermee vooral wil zeggen, is dat er altijd mensen zullen zijn die oordelen. Over wie je bent, wat je doet en hoe je eruit ziet. Het maakt niet uit of je dik, dun of afgetraind bent. Er zullen mensen zijn die daar wat van vinden. Dat ga je niet veranderen, wat je ook doet. Wat je wel kan veranderen is hoe je ermee omgaat en in hoeverre het je raakt. En wat je tegen jezelf zegt. Kijk naar de dingen waar je invloed op hebt. En alles wat daarbuiten ligt; tja, dat heb je maar te accepteren zoals het is. 

Ik wil nog een ding toevoegen; voor de mensen die zich wellicht herkennen in het groepje jongeren of de collega die ik hierboven beschreef. Of misschien lezen deze mensen wie het betreft deze blog wel. Ik wil jullie vooral bedanken. Want door jullie ben ik met mezelf aan de slag gegaan. Jullie hebben iets in mij losgemaakt. Jullie hebben mij een kant op gewezen die ik misschien anders nooit had ontdekt. Ja, ik heb me in het begin misschien te veel aangetrokken van jullie opmerkingen. Maar uiteindelijk heeft het ertoe geleid dat ik een gezond leven leid. Dat ik aan de slag ben gegaan met mindfullness en dat ik heb ontdekt dat ik heel gelukkig wordt van sport en beweging. Dat ik balans heb weten te vinden en tevreden ben.

Dankjewel.