(In) 5 years (ago)

Denk je wel eens na over hoe snel de tijd gaat? Het moment dat je je realiseert dat 2020 dichterbij is dan 2007. Waar is het gebleven? Voor mij is dit dan vaak het moment dat mijn gedachte de vrije loop gaan. Hoe zag mijn leven er vijf jaar geleden uit? Een wereld van verschil die me aan het denken zet over hoe het er over vijf jaar wel niet uit zal zien.

5 years ago.

Ik was 17. Zat nog op de middelbare school. Als ik er op terug kijk was het een periode waarin alles ontzettend snel ging, ook een tijd waarin heel veel moest en ik weinig bewuste keuzes maakte. Ik woonde nog bij mijn ouders en dat vond ik prima. Toch droomde ik van een wereld waar ik dingen echt zelf kon beslissen en dingen kon doen zoals ik het wilde. Ik smachtte ernaar om op mezelf te gaan wonen, op kamers.

Ik heb in deze tijd ontzettend veel leuke dingen gedaan. Ik kwam bijvoorbeeld net terug van mijn eerste project in Brazilië, waar ik ontwikkelingswerk deed. Als ik terug kijk op de afgelopen vijf jaar was dit eerste project het absolute hoogtepunt. Hoewel het soms ook wel heel heftig was, heb ik hier echt geleerd om mijn eigen keuzes te maken en heb ik heel veel over mezelf geleerd. Dit heeft me zeker gebracht tot waar ik nu ben.

Ongeveer een half jaar daarna deed ik eindexamen. Ik slaagde en dat betekende voor mij natuurlijk direct op kamers en het liefst niet te dicht bij huis. Begrijp me niet verkeerd, ik had het erg goed thuis en ik kom er nog steeds erg graag, maar ik had enorm behoefte aan wat meer vrijheid.

In de periode dat ik op kamers woonde en studeerde aan de universiteit voor mijn bacheloropleiding had ik echt de tijd van mijn leven. In het begin moest ik even wennen en wist ik soms niet zo goed wat ik met mijn vrijheid aan moest, maar dit is helemaal goed gekomen. Ik kon doen waar ik zin in had en heb nog nooit zo ontzettend veel geslapen. Heerlijk vond ik het.

Na drie jaar begon ik aan mijn masteropleiding. Ook hier ging mijn luizenleventje gewoon door. Ik studeerde wat, werkte wat en danste wat. Niets meer aan doen. Ik voelde me helemaal thuis in Utrecht. Het is mijn stad.

Sinds een paar maanden zit mijn studentenleventje erop. En man, wat zou ik graag terug willen. Het leven van een werkende vrouw gaat niet over rozen. Het is een harde wereld waarin ik terecht gekomen ben, maar mij hoor je niet piepen. Dit is ook wel eens goed voor me. Het echte werken… Maar ik realiseer me wel dat het vroeger allemaal zo makkelijk was.

In 5 years…

We doen het natuurlijk niet voor niets. Ik zoek de dingen op waarvan ik denk te leren en te groeien. Want hoewel ik nu al klink als een ouwe taart die praat over die goede ouwe tijd… het wordt alleen nog maar erger…

Na een half jaar te hebben gewerkt, verlaat ik dan eindelijk mijn stad. Met gemixte gevoelens, dat wel. Ik heb behoefte aan wat meer ruimte en comfort. Om de dingen echt voor mezelf te hebben of misschien toch minder. Het voelt in ieder geval goed en dat is voor mij het belangrijkste. Ik kijk uit naar een leven met meer ruimte en verlaat mijn oh zo gezellige studentenhuisje en huisgenoten om te gaan samenwonen.

De jaren die volgen worden fantastisch. Ik ben gewend aan het werkende leven en denk niet meer terug aan een tijd dat het allemaal beter was. Want de mogelijkheden zijn eindeloos, eindelozer misschien wel. Een tijd waarin ik fantastische reizen maak en de mooiste dingen kan ontdekken.

Misschien dat ik ergens rond deze periode een keer een witte jurk aan trek en het woord wat we allemaal het vaakst gebruiken dan eindelijk echt uitspreek.

…maar misschien ook wel helemaal niet. Wat ik ondertussen wel door heb, is dat de wereld er in korte tijd opeens heel anders uit kan zien.